Με λένε Αντώνη Χριστοφίδη. Σπούδασα πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ την περίοδο 1988-1994. Έχω κάνει και μεταπτυχιακό πληροφορικής στην Αγγλία το 1999-2000. Δουλεύω εδώ και πολλά χρόνια στο ΕΜΠ, στον Τομέα Υδατικών Πόρων της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών, ενώ από το 2002 έχω προσληφθεί με σχέση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.
Τα τελευταία δύο έτη των προπτυχιακών σπουδών μου συνδικαλίστηκα με τον Εγκέλαδο, μια νέα παράταξη, αριστερίζουσα, που όμως μάζευε κόσμο απ’ όλους τους χώρους χάρη στο ανοιχτό και σύγχρονο πνεύμα του (αφού φύγαμε εμείς τα πράγματα άλλαξαν). Μετά τις σπουδές μου, και μέχρι το 2003, δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με πολιτικά ζητήματα, αν εξαιρέσουμε μερικά κείμενα που δημοσίευσα στις ιστοσελίδες μου, π.χ. για τις καταλήψεις. Τον Αύγουστο του 2003 πήγα στις Βρυξέλλες για να συμμετάσχω σε μια διαδήλωση που διοργάνωσε το FFII ενάντια στην ευρωπαϊκή οδηγία για τις πατέντες λογισμικού, ενώ αργότερα συνέχισα αυτή την προσπάθεια, μιλώντας στον τύπο και σε ευρωβουλευτές, διοργανώνοντας εκδηλώσεις, κλπ. Συνεχίζω να δραστηριοποιούμαι σ’ αυτό το χώρο, και τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές (Ιούνιος 2007), είμαι αντιπρόεδρος του FFII.
Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πολλά για το πώς μπορούμε να αγωνιστούμε αποτελεσματικά για να πετύχουμε ένα πολιτικό στόχο, και σας δίνω ένα παράδειγμα για το πώς κάποιος θα μπορούσε να έχει διαμαρτυρηθεί αποτελεσματικά για τις αλλαγές που έφερε στο άσυλο η ψήφιση του Ν. 3549/2007. Καταρχήν θα έγραφα ένα κείμενο περίπου σαν το εξής:
«Το Πανεπιστημιακό Άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ» (Ν. 1268/1982, άρθρο 2, παρ. 5)
«Το ακαδημαϊκό άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους του ΑΕΙ στους οποίους γίνεται εκπαίδευση και έρευνα. Οι χώροι αυτοί καθορίζονται με απόφαση και ευθύνη της Συγκλήτου για τα Πανεπιστήμια και της Συνέλευσης για τα ΤΕΙ.» (νομοσχέδιο Κουτσίκου, άρθρο 3, παρ. 4)
Η πρόταση της κ. Κουτσίκου παρουσιάζει ηθικά και πρακτικά προβλήματα. Επί της αρχής, έρευνα και διακίνηση ιδεών γίνεται σε όλους τους χώρους ενός πανεπιστημίου, περιλαμβανομένων των διαδρόμων, των κήπων, και των κυλικείων. Το φοιτητικό εστιατόριο, για παράδειγμα, είναι από τους κατ’ εξοχήν χώρους όπου οι φοιτητές ανταλλάσσουν απόψεις για όλα τα θέματα, και όπου συζητούν, αλλά και αμφισβητούν, αυτά που άκουσαν στο μάθημα. Η προσπάθεια κάποιοι χώροι των πανεπιστημίων να τεθούν εκτός ασύλου όχι μόνο αγνοεί αυτή την πραγματικότητα, αλλά προσβάλλει και τη μνήμη από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Σε πρακτικό επίπεδο, η προτεινόμενη διάταξη ουσιαστικά αυτοαναιρείται, αφού τελικά αφήνει το θέμα στη Σύγκλητο.
Αυτό είναι ένα πρόχειρο κείμενο που έγραψα βιαστικά, και που καταπιάνεται με ένα μόνο από τα θέματα. Στην πραγματικότητα, έτσι όπως το βλέπω, μάλλον θα έγραφα ένα τευχάκι, του οποίου το άσυλο θα ήταν ένα κεφάλαιο, και του οποίου το παραπάνω θα ήταν ένα υποκεφάλαιο. Θα περιείχε και προτάσεις τροπολογιών στο νομοσχέδιο, και φυσικά θα αναγνώριζε και τα θετικά—για παράδειγμα, η διαδικασία που προβλέπει ο νόμος Γιαννάκου για την πρόσκληση της δημόσιας δύναμης βρίσκω ότι είναι καλύτερη από αυτήν που προέβλεπε ο Ν. 1268/1982. Οι λεπτομέρειες του τι θα έγραφα εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, όπως ο διαθέσιμος χρόνος και οι στρατηγικές επιλογές.
Στη συνέχεια θα ανέβαζα το κείμενο στο web, θα το εκτύπωνα και σε πολλά αντίγραφα, και θα το μοίραζα καταρχήν στους συναγωνιστές μου, ώστε αντί να φωνάζουν «Κάτω τα χέρια από το άσυλο», να μπορούν και να καταλάβουν και να εξηγήσουν σε άλλους, με κομψότερο και πιο σύγχρονο τρόπο, το πρόβλημα. Στη συνέχεια θα προσπαθούσα να το κάνω να φτάσει φοιτητές, πανεπιστήμιο, δημοσιογράφους και βουλευτές. Θα έπρεπε βέβαια γι’ αυτό το σκοπό να κάνω τις κατάλληλες συμμαχίες και διαπραγματεύσεις, και τότε το νομοσχέδιο ελάχιστες ελπίδες θα είχε να περάσει χωρίς σοβαρές αλλαγές.
Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου, το email μου είναι anthony@itia.ntua.gr.