Ας αγνοήσουμε για λίγο το θέμα του αν επιτρέπεται σε κάποιους φοιτητές να διακόπτουν το έργο του πανεπιστημίου, και ας δούμε τι καταφέρνουν με αυτή τη μορφή αγώνα.
Επειδή δεν γνωρίζω καμιά σοβαρή κατάληψη πέραν αυτής του 1973, θα χρησιμοποιήσω αναγκαστικά εκείνη ως παράδειγμα, παρόλο που οι συνθήκες εκείνης της εποχής ήταν πολύ διαφορετικές από τις τωρινές, και παρόλο που η εικόνα που έχουμε για το τι έγινε παίζει ανάμεσα στην αλήθεια και το μύθο. Πάντως δεν αποφάσισαν οι αγωνιζόμενοι «τι θα κάνουμε για να πετύχουμε το σκοπό μας; Ας κάνουμε κατάληψη!». Την κατάληψη την έκαναν βοηθητικά· για να φροντίζουν το ραδιοφωνικό σταθμό τους, με τη βοήθεια του οποίου η πόλη μάθαινε τι συνέβαινε, και ευαισθητοποιείτο στα αιτήματά τους, και επιπλέον γιατί μπορούσαν να είναι συγκεντρωμένοι, να συζητάνε και να διαμαρτύρονται, χωρίς να τους διαλύσει η αστυνομία, αφού τους προστάτευε το άσυλο.
Σήμερα, παρόλο που δεν υπάρχει πρόβλημα με την αστυνομία, οι χώροι του πανεπιστημίου εξακολουθούν να είναι ιδανικοί για να συγκεντρώνονται οι φοιτητές. Όμως, το να παρεμποδίζουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου δεν εξυπηρετεί καμιά άλλη σκοπιμότητα. Αντίθετα, το να παραλύει το πανεπιστήμιο είναι αυτό ακριβώς που πλήττει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ένα ζωντανό πανεπιστήμιο, γεμάτο φοιτητές, που στα διαλείμματα συζητούν μεταξύ τους για τα προβλήματα, και όπου οι υπηρεσίες δουλεύουν και φροντίζουν για την καλή λειτουργία του email, των web forums, κλπ., βοηθά πολύ περισσότερο από την πίεση που δήθεν ασκείται σε φοιτητές και πανεπιστήμιο από τη διακοπή της λειτουργίας του.
Επόμενο: Συμπεράσματα και προτάσεις